சாரல்

வெயில் – சினிமா விமர்சனம் திசெம்பர் 29, 2006

மனித உணர்வுகளின் உண்மையான பக்கங்களை வெளிச்சமிட்டு காட்டும் தரமான தமிழ் சினிமாவை பார்க்க முடியாதா என ஏங்கும்போதெல்லாம் அங்கங்கே சில விண்மீன்கள் பளிச்சிடுவதுண்டு.  அது மாதிரி தான் வெயில்.  இயக்குநர் ஷங்கர் தயாரிப்பில் வசந்தபாலன் எழுதி இயக்கியிருக்கிறார். 

இரு சகோதரர்கள்! ஒருவன் வசந்தங்களால் நிரப்பப்பட்டவன்.  இன்னொருவன் இழப்புகளால் சபிக்கப்பட்டவன்.  இவர்களின் வாழ்வியலை கவிதையாய் கண் முன் காட்டியிருக்கிறது வெயில். 

முதற்காட்சியிலேயே ஒரு கொலைகார கும்பலை விரட்டி விரட்டிக் கொன்று ருத்ர தாண்டவம் ஆடுகிறார் பசுபதி.  அட என்னடா இது வழக்கமான சீசனல் சினிமாவோ என்று நினைக்கும் போது  காட்சியும் களமும் மாறுகிறது.  ஒரு அசலான தென்மாவட்ட சிற்றூரை களமாகக் கொண்டு பசுபதி மற்றும் பரத்தின் சிறு வயது சம்பவங்களை காட்டுகிறார்கள்.  புழுதியில் ஆடிப்பாடும் வாண்டுகள்,  செல்வச் சுவடுகள் படியாத தீப்பெட்டி தொழில் செய்யும் தெருக்கள், வெள்ளந்தியான மனிதர்கள், களையில் கிட்டிபுல் ஆடும் பொடிசுகள் என ஒரு நாவலில் மட்டுமே மண்வாசனை கமகமக்க சொல்ல முடிகிற காட்சிகளை பளிச் பளிச்சென்று திரையில் காட்டி வியக்க வைக்கிறார்கள். 

சின்ன வயதில் வீட்டை விட்டு ஓடிப்போய் வாழ்க்கை தொலைத்து விட்டு வரும் பசுபதி, அடைக்கலம் தரும் குடும்பம்; ஆனால் தம்பியை தவிர மற்றவர்களிடம் இல்லாத ஒட்டுதல், ஆறுதலாய் சிறு வயது தோழி.  இந்த சூழலில் சோகமாய்; தன் காதல் களவொழுக்கக் காலங்களில் செய்யும் சேஷ்டைகளில் வாலிப முறுக்காய் என பசுபதிக்கு சரியான தீனி. தியேட்டரில் வேலை பார்க்கும் போது காதல் மன்னனாய், தாயின் அரவணைப்பில் கரைந்து போயிருக்க வேண்டிய இளவயது பருவத்திற்கு ஏங்கும் மகனாய் என பசுபதி ஒவ்வொரு காட்சிகளிலும் நிஜமாக வாழ்ந்திருக்கிறார்.  நகையை திருடிவிட்டதாக குடும்பமே கூறும் போது மொத்தமாக நொறுங்கி போகிறாரே, கலங்கடிக்கிறார்.  

அட விடுங்க சார், என்னோட சக நடிகர்களெல்லாம் கரம் மசாலாவுடன் ஹீரோயிஸத்தை நோக்கி ஓடுறாங்க, இதுல நான் இந்த பக்கமா ஓடி மேல  வந்துட்றேனு பரத் சொல்ற மாதிரியே இருக்குது அவரோட சமீப கால படங்கள்.  பார்த்து பரத், கொஞ்ச நாள் கழித்து இந்த மாதிரி இரண்டு ஹீரோ கதைகளில் நடிக்க மாட்டேனு ஸ்டேட்மன்ட் விட்றாதீங்க.  திருஷ்டி சுத்தி போடச் சொல்லுங்க.  பசுபதி ஒரு பக்கம்னா, விடலைத்தனமும், தொழில் வெறியும் கொண்ட துடிப்பான இளைஞனாய் பரத்.  இவர் வந்து போகும் காட்சிகளெல்லாம் நமக்கும் சுறுசுறுப்பாகிறது.  பாக்கெட்டில் செல்போன், காதில் எப்பொழுதும் ஹேன்ட்ஸ் ஃப்ரீ,  தெனவட்டான அடக்கம் என டிபிக்கல் தென்மாவட்ட இளைஞனாய் உள்வாங்கி நடித்திருக்கிறார்.  பிசினஸிற்காக காட்டும் நெளிவு சுழிவு, எப்போது பார்த்தாலும் முன்னாடி வந்து நிற்கும் கோபம், எதையும் எதிர்த்து நிற்கும் வயது,  துடிப்பான காதல் என ஒவ்வொரு காட்சியிலும் விளையாடியிருக்கிறார். 

பாவனா.  அழகுப்பதுமை.  விளம்பரத்திற்கு டப்பிங் பேசுவதற்காக வருகிறார்.  வழக்கமான தமிழ் சினிமா கதாநாயகிக்களுக்கான காட்சிகள் எதுவும் படத்தில் இல்லாததால்  நன்றாக நடித்திருக்கிறார்.  விளம்பர டப்பிங் பேசும் இடத்தில் மாடுலேஷனுக்காக பரத் சண்டை போட  கோபமாய் குறுகுறுப்பாய்  பேசும் காட்சிகள் ரசிக்க வைக்கிறது. 

ஷ்ரேயா ரெட்டி வாழ்க்கையை விரட்டி விட்டு ஒரு குழந்தையுடன் வாழும் தாயாக யதார்த்தமாய் வாழ்ந்திருக்கிறார். 

நா. முத்துக்குமாரின் பாடல்களுக்கு இசையமைத்திருக்கிறார் G.V பிரகாஷ்குமார்.  அட அதே துடிப்பு, இளமையாய் 90களில் நாம் கேட்ட ஏ.ஆர். ரஹ்மான் இசை வடிவத்தை தந்திருக்கிறார்.  வெல்டன் பிரகாஷ்.  ஒரிரு இடங்களில் மாமாவின் பழைய படங்களின் இசை தெரிந்தாலும்  பாடல்களிலும் சரி, பிண்ணனி இசையிலும் சரி  அவ்வளவு ஃப்ரெஷ். 

ஒரு சாதாரணக் கதையை  கையில் எடுத்து  அதில் மனித உணர்வுகளையும், பாசங்களையும் மட்டுமே தவழ விட்டு எந்தவொரு இடத்திலும் “நோ காம்ப்ரமைஸ்” சொல்லி ஒரு புள்ளியில் ஆரம்பித்து சரியாக பயணிக்கிறது படம். ஒவ்வொரு காட்சிகளாகட்டும், அதில் நடிப்பவர்களை தெரிவு செய்ததிலாகட்டும் அவ்வளவு பெர்பெக் ஷன். இந்த மாதிரி படங்களெல்லாம் ஆமை வேகத்தில் தான் இருக்க வேண்டும், காட்சிக்கு காட்சி  சோகங்களை பிழிய விட வேண்டும், ஒரேயொரு வயலின் வாசித்து ஆடியன்ஸை  பித்து பிடிக்க வைக்க வேண்டும் என்ற நம் முன் தலைமுறை இயக்குநர்களின் மனோபாவத்தை சமீபத்தில் சேரனுக்குப் பிறகு இன்னும் அழுத்தமாய் வசந்தபாலன் மாற்றியிருக்கிறார் .  பொதுவாக இந்த மாதிரி கதைகள் ஏ சென்டரோடு பெட்டிக்குள் ஓடிவிடும்.  ஆனால் அதையே  சினிமாவாக எல்லோருக்கும் பிடிக்கிற மாதிரி எப்படி தரலாம் என்பதை இந்த படத்தில் கற்றுக்கொள்ளலாம். 

தரமான தயாரிப்பாளராய் தமிழ் மக்களுக்கு இன்னுமொரு நல்ல படத்தையும் இயக்குநரையும் தந்திருக்கிறார் ஷங்கர்.  சிவாஜி பட வேலைகளையும் தாண்டி எப்படி தான் இரண்டு படங்களை  தயாரித்தரோ?  மேனேஜ்மன்ட் பற்று இவரிடம் கொஞ்சம் கற்றுக்கொள்ளலாம் போல. 

வெயில் – அந்தி மாலைப் பொழுதின் சுகம்

சைனிகுடு – தெலுங்கு விமர்சனம் திசெம்பர் 7, 2006

சைனிகுடு – தெலுங்கு விமர்சனம் ஒக்கடு (தமிழில் கில்லி), அர்ஜுன் போன்ற மிரட்டலான படங்களை தந்த “தெலுங்கு திரை உலகின் ஷங்கர்” குணசேகரின் அடுத்த படைப்பு; இதே படங்களின் நாயகனும், தற்போது வெளிவந்து சக்கை போடு போட்டு சாதனை படைத்த போக்கிரி (தமிழிலும் அதே) பட நாயகனுமான மகேஷ் பாபு ஹீரோ, ஹாரிஸ் ஜெயராஜ் இசை என பயங்கர எதிர்பார்ப்புடன் வெளிவந்திருக்கிறது “சைனிகுடு”. ஆந்திரம் மாநில வாரங்கல் மாவட்டத்தில் புயல் வெள்ளத்தில் பாதிக்கப்பட்ட ஒரு கிராமத்திற்கு சரியாக நிவாரணம் அளிக்க அரசாங்கம் முன் வராததால் இடைத்தேர்தலில் தனது சக கல்லூரித் தோழனை நிற்க வைக்கிறார்.  இதற்கு பயங்கரமாக இடையூறு செய்து குண்டுவெடிப்பு  நாடகமாடி மகேஷ்பாபு & கோ ஐ ஹோம் மினிஸ்டர் பப்புராவும் அவர் மாப்பிள்ளை பிரகாஷ்ராஜூம் ஜெயிலில் தள்ளுகின்றனர்.  இதற்கு பாடம் புகட்டும் விதமாக, பப்புராவ் திருமணத்தன்று மணப்பெண் த்ரிஷாவை கடத்துகிறார்.  அதற்கு பிறகு நீண்ட…. முயற்சிகளில் உண்மையை ஊருக்கு தெரிய வைத்து தன் தோழனை ஜெயிக்க வைத்து சட்ட சபை அனுப்பி வைக்கிறார் மகேஷ். வெள்ளத்தில் தத்தளிக்கும் கிராம மக்களை  மகேஷ்பாபு காப்பாற்றுவதாக படம் ஆரம்பிக்கிறது.  தத்ரூபமாக மிரட்டியிருக்கிறார்கள்.  ஆனால் போக போக ரொம்ப சாதாரணமாக காட்சிகள் கடந்து செல்கின்றன.  பப்புராவை மானசீகமாக காதலிக்கும் திரிஷாவை கடத்தி செல்வதிலிருந்து படம் வேகம் எடுக்கிறது. 

மகேஷ்பாபு ரொம்பவும் பேசாமல் “உம்” என்று அழுத்தமாக நடித்திருக்கிறார்.  அதற்கான எந்த பிண்ணனியும் தெரியாததால் கொஞ்சம் பிசுறுகிறது.  பாடல் காட்சிகளிலும், சண்டை காட்சிகளிலும் அவரிடம் இருக்கும் துறுதுறு இந்த படத்தில் மிஸ்ஸிங். “சூப்பர் ஸ்டார்” என  உங்களை ஆர்பரிக்கும் ரசிகர்களை   தொடர்ந்து இப்படியே ஸ்டீரியோ டைப்பாக செய்து ஏமாற்றி விட வேண்டாம். திரிஷா.  கலக்கியிருக்கிறார்.  அப்பாவித்தனமாக பப்புராவை காதலிக்கிறார்.  அதனை சொல்லிச்  சொல்லி மகேஷை மிரட்டுவது, சும்மாங்காட்டியும் மகேஷ் பாபுவை வில்லனாக கனவு காணும் காட்சி ஹைகூ. படத்தில் ஐயோ பாவம் பிரகாஷ்ராஜ் தான்.  பப்புராவுக்கு மச்சினனாக வரும் இவர் ஏதோ செய்ய போகிறார் என்றால், பாவம் வில்லனுக்கும், ஹீரோவுக்கும் வெறும் கைப்பாவையாக இருந்து கிளைமாக்ஸில் உயிரை விடுகிறார். யாருடா இவர் என்று கேட்க வைக்கிறார் பப்புராவாக வருபவர் (பெயர் தெரியவில்லை).  ஹோம் மினிஸ்டர் வேறு.  பயங்கர காமெடி. 

இசை ஹாரிஸ். என்ன செய்வதென பின்ணணி இசையிலும், பாடல்களிலும் விழி பிதுங்கியிருக்கிறார்.  ஹாரிஸின் இசை என்ற அடையாளமாவது வேண்டாம்,  அட இவ்வளவு பில்டப் கொடுக்கிறார்களே என்பதற்காகவது கொஞ்சம் பண்ணியிருக்கலாம். பாலசுப்பிரமணியத்தின் காமிரா வெகு இயல்பாக உலா வருகிறது. எடிட்டிங் ஸ்ரீஹரிபிரசாத்.  ஸார் “குரு” படத்தில் ரொம்ப பிஸி போல.  முன்பாதியில் நிறைய வெட்டி காட்சிகளை ஷார்ப் செய்தவர், இடைவேளைக்குப் பிறகு வரும் காட்சிகளில் கொஞ்சம் கத்திரி போடாமல் விட்டிருக்கலாம்.  பெரிய கொட்டாவி தான் வருகிறது.  வழக்கம் போல் குணசேகர் பிண்ணியிருக்கிறார், எதிர்பார்க்காத மிரட்டலான காட்சிகளிலும், பிரும்மாண்டத்திலும்.  குறிப்பாக, இரண்டு மலைகளுக்கு இடையே கம்புகளால் பெரிய பாலம் கட்டி வைத்திருக்கும் ஒரு சேஸிங் காட்சி.  ராட்சத பேன்களை வரிசையாக (உபயம் கிராபிக்ஸ்) நிற்க வைத்து எடுக்கப்பட்ட பாடல் காட்சி. ஒக்கடு படத்தில் பண்ணியிருந்த மிரட்டலான காட்சியமைப்புகளும், அர்ஜூன் படத்தில் பண்ணியிருந்த பிரம்மாண்டமான காட்சியமைப்புகளும் அதற்கேற்றது போல உயிரோட்டமான திரைக்கதையும் குணசேகரை ரொம்ப பேச வைத்தது.  இந்த படத்தில் என்னாயிற்று.  காட்சிக்கு காட்சி பிரும்மாண்டம் பண்ண வேண்டும் என்ற அவசரம் மட்டுமே தெரிகிறது. எந்த காட்சியிலும் ஒரு ஜீவானம்சமோ, அழுத்தமோ இல்லை.  விட்டால் மகேஷ்பாபுவை சாமியாக்கி கோயில் கட்டிவிடுவீர்கள் போல.  உங்க படத்தில் இதெல்லாம் வேண்டாமே. சமீபத்திய படங்களை பார்த்து பயந்திருக்கிற தாக்கம் பீட்டர்  ஹெய்னை வைத்து கிளைமாக்ஸில் பண்ணியிருக்கும் அந்நியன் ஸ்டைல் சண்டை காட்சியில் தெரிகிறது.  இவ்வளவு தொழில் நுட்ப கலைஞர்களை கட்டி வேலை வாங்கிய நீங்கள் தறிகெட்டு ஓடும் திரைக்கதையை கொஞ்சம் கட்டுப்படுத்தியிருந்தால் ஒக்கடுவை மறுபடி பார்த்த உணர்வை போக்கியிருக்கலாம். மிகவும் அருமையான ஒரு பேண்டஸி டைரக்டர், திரைக்கதையில் கொஞ்சம் கோட்டை விடாமலிருந்திருந்தால் படம் பெரிய கில்லியாகிருக்கும். சைனிகுடு – எதிர்பார்ப்புடன் இருப்பவர்கள் ஒரு தடவை பார்த்து ஏமாறலாம்.