சாரல்

சரோஜா – விமர்சனம் ஒக்ரோபர் 9, 2008

சென்னை 28 கொடுத்த பிரம்மாண்ட வெற்றியை அட்டகாசமாக தனது அடுத்த படைப்பிலும் தக்க வைத்திருக்கிறார் வெங்கட் பிரபு. “ஜட்ஜ்மென்ட் நைட்”ஐ இன்ஸ்பிரஷேனாக எடுத்துக் கொண்டு காமெடி த்ரில்லர் என்ற மாறுபட்ட ட்ரீட்மென்ட் மூலம் முத்திரைப் படைத்திருக்கிறார்.

எஸ்.பி.பி. சரண் & கோ ஒரு பக்கம்; பிரகாஷ்ராஜ், ஜெயராம் மற்றொரு பக்கம் என இரண்டு வெவ்வேறு பின்ணணியில் ரொம்பவும் இயல்பாக ஆரம்பித்து மெதுவாக த்ரில்லிங் ஏரியாவிற்குள் நுழையும் போது “அட!“ போட வைக்கிறது திரைக்கதை. திருமணத்திற்குப் பிறகு நண்பர்களுடன் வெளியில் சுற்றும் ஒருவன் வீட்டில் சந்திக்கும் சாதாரண பிரச்சனையிலிருந்து, எப்போதும் தன் முன்னிலையில் தெலுங்கில் பேசும் போது ஒன்றும் சொல்லாத சிவா அந்த அசாதாரண சூழ்நிலையில் தன் நண்பர்கள் இரண்டு பேர் தெலுங்கில் பதறும் போது சந்தேகத்துடன் கத்துவது என எல்லா சின்ன விசயங்களிலும் வெங்கட் பிரபுவின் திரைக்கதை ஜெயித்திருக்கிறது.

ஏற்கெனவே சிவாவுக்கும், பிரேம்ஜிக்கும் வெங்கட் பிரபுவின் ஏரியா நல்ல அறிமுகம். ஆனாலும், ஒரு நடுத்தர வயதுக்காரனுக்கே உரிய கோபத்துடனும் நிதானத்துடனும் சரணும், ஆஜானுபாகான ஹீரோயிஸத்துடன் வைபவும் ஆச்சர்யப்படுத்துகிறார்கள். அப்புறம் சரோஜாவாக வரும் வேகாவும் சரி, கல்யாணியாக வரும் நிகிதாவும் சரி தியேட்டரில் ஜொள்ளாறு ஓடுவதற்கு முழு ரெஸ்பான்ஸ்பிலிட்டி எடுத்துக் கொள்கிறார்கள்.

பரிதவிப்பையும் பாசத்தையும் அந்த பணக்காரத்தனத்துடன் பிரகாஷ்ராஜ் வெளிப்படுத்தும் அழகு அற்புதம். சம்பத்திற்கு இது மாதிரி ரோல்களே வருவதால் ஏதோ பெரிதாக தெரியவில்லை. அப்புறம் ஜெயராம், சார் கிளைமாக்ஸில் பண்ணும் வில்லத்தனம் பக்கத்து வீட்டு அமுல் பேபி பண்ணும் சேஷ்டைகளையே ஞாபகப்படுத்துகிறது. நம்ம ஏரியா இதுவில்லை ஜெயராம் சார். அதுவும் முதல் சில ரீல்களிலேயே லேசாக தெரிந்து விடுகிறது.

சின்னத்திரை ஜோடி நம்பர் ஒன் பட்டாளத்தையும் சென்னை 28 கும்பலையும் சமயோஜிதமாகப் பயன்படுத்தியிருக்கிறார் இயக்குநர்.

முன்பகலில் ஆரம்பித்து ஒரு இரவு முடிந்து அடுத்த நாள் காலை என்ற இந்த கால ஓட்டத்தில் தான் கதை என்பதை தெள்ளத் தெளிவாக படம் பிடித்திருக்கிறார் சினிமாட்டோகிராபி பண்ணியிருக்கும் சக்தி சரவணன். பரபரப்பாகவும் இல்லாமல் மெதுவாகவும் இல்லாமல் த்ரில்லிங்கை வேறு மாதிரி அனுபவிக்க வைக்கின்றனர் எடிட்டிங் பண்ணியிருக்கும் ப்ரவீன் & ஸ்ரீகாந்த்.

“மை லைவ்ப்“ பாடலுக்கு ஒரு வெஸ்டர்ன் ஆல்பத்தை சுட்டு போட்டிருந்தாலும் “தோஸ்த் படா தோஸ்த்“, “சிக்கி சிக்கி“ பாடல்கள் மூலம் அடுத்த தளத்தை தொட்டிருக்கிறார் யுவன். காமெடிக்கும் த்ரில்லிங்கிற்கும் இடையே பரபரக்கும் காட்சிகளுக்கு யுவனின் பேக்ரவுன்ட் ஸ்கோர், க்யூட்.

இப்படித்தான் கதை பயணிக்குமோ, சிலிர்க்க வைக்கும் க்ரைம் காட்சிகள் இருக்குமோ என்றெல்லாம் நம்மை யோசிக்க வைக்காமல் “ஆமாம் த்ரில்லர் தான்; ஆனா ஜாலியான என்டடெய்னர்“ என்ற இயக்குநர் வெங்கட் பிரபுவின் அணுகுமுறை தமிழ் சினிமாவிற்கு ரொம்பவே புதுசு. ஆனாலும் சில படபடக்கும் காட்சிகளிலும் காமெடி பண்ணுவது பயங்கர முரண் தொடை பாஸ். எதைப் பற்றியும் யோசிக்காமல் தனது திரைக்கதையை அழகாக பரப்பி இதமாக டெக்னாலஜி மற்றும் டெக்னிக்குகளை (குறிப்பாக, பிரகாஷ்ராஜ் பேசும் ஷாட்டிலிருந்து “தோஸ்த் படா தோஸ்த்“ ஆரம்ப்பிக்கும் உத்தி) பயன்படுத்தி முழு நீள பொழுதுபோக்கிற்கு மெகா கேரண்டி கொடுக்கும் வெங்கட்டிற்கு ஹார்ட்ஸ் ஆஃப்.

துரத்தும் வில்லன்களெல்லாம் படபடவென இந்த அப்பாவி இளைஞர்களின் தாக்குதல்களுக்கு இரையாவது, போலீஸாக இருந்ததற்கே சம்பந்தமில்லாமல் என்கவுன்டருக்கு தேடப்படும் ரெளடி மாதிரி சம்பத் ஆந்திரா பார்டரில் ஒரு மூடப்பட்ட தொழிற்சாலையில் தன் காதலி மற்றும் ரெளடி கும்பலுடன் இருப்பது, நல்ல காதலியாகவே இருக்கும் கல்யாணி “கோடான கோடி“ பாடலுக்கு ஏதோ விலைமாது மாதிரி கும்பலுடன் ஆடுவது என சிலப் பல லாஜிக் மீறல்கள் இருந்தாலும்

சரோஜா – வெங்கட் பிரபுவின் கெட்டிக்காரத்தனம்